دوستان شرح پریشانی من گوش کنید    /    داستان غم پنهانی من گوش کنید

قصه بی سر وسامانی من گوش کنید    /    گفت و گوی من و حیرانی من گوش کنید

شرح این آتش جانسوز نگفتن تا کی   /   سوختم سوختم این راز نهفتن تا کی

روزگاری من و دل ساکن کویی بودیم   /    ساکن کوی بت عربده جویی بودیم

عقل و دین باخته دیوانه ی رویی بودیم    /    بسته ی سلسله ی سلسله مویی بودیم

کس در آن سلسله غیر از من و دلبند نبود    /    یک گرفتار از این جمله که هستند نبود

نرگس غمزه زنش این همه بیمار نداشت   /   سنبل پر شکنش هیچ گرفتار نداشت

این همه مشتری و گرمی بازار نداشت    /    یوسفی بود ولی هیچ خریدار نداشت

 اول آن کس که خریدار شدش من بودم   /     باعث گرمی بازار شدش من بودم

عشق من شد سبب خوبی و رعنایی او   /     داد رسوایی من شهرت زیبایی او

بسکه دادم همه جا شرح دلارایی او    /   شهر پر گشتت ز غوغای تماشایی او

این زمان عاشق سرگشته فراوان دارد   /   کی سربرگ من بی سر و سامان دارد

چاره این ست و ندارم به از این رأی دگر   /    که دهم جای دگر دل به دل آرای دگر

چشم خود فرش کنم زیر کف پای دگر   /    بر کف پای دگر بوسه زنم جای دگر

بعد از این رأی من این ست و همین خواهد بود    /    من بر این هستم و البته چنین خواهد بود

پیش او یار نو و یار کهن هر دو یکی ست   /    حرمت مدعی و حرمت من هر دو یکی ست

قول زاغ و غزل مرغ چمن هر دو یکی ست    /    نغمه ی بلبل و غوغای زغن هر دو یکی ست

این ندانسته که قدر همه یکسان نبود    /    زاغ را مرتبه ی مرغ خوش الحان نبود

چون چنین است پی کار دگر باشم به   /   چند روزی پی دلدار دگر باشم به

عندلیب گل رخسار دگر باشم به  /    مرغ خوش نغمه ی گلزار دگر باشم به

نو گلی کو که شوم بلبل دستان سازش    /    سازش از تازه جوانان چمن ممتازش

آن که بر جانم از او دم به دم آزاری هست    /    می توان یافت که بر دل ز منش یاری هست

از من و بندگی من اگرش عاری هست   /   بفروشد که بر هر گوشه خریداری هست

به وفاداری من نیست در این شهر کسی    /    بنده ای همچو مرا هست خریدار بسی

 مدتی در ره عشق تو دویدیم بسی است   /     راه صد بادیه ی درد بریدیم بس است

قدم از راه طلب باز کشیدیم بس است   /     اول و آخر این مرحله دیدیم بس است

بعد از این ما و سر کوی دل آرای دگر    /   با غزالی به غزل خوانی و غوغای دگر

تو مپندار که مهر از دل محزون نرود   /   آتش عشق به جان افتد و بیرون نرود

وین محبت به صد افسانه و افسون نرود   /    چه گمان غلط است این، برود چون نرود

چند کس از تو و یاران تو آزرده شود   /    دوزخ از سردی این طایفه افسرده شود

ای پسر چند به کام دگرانت بینم    /    سرخوش و مست ز جام دگرانت بینم

مایه ی عیش مدام دگرانت بینم   /    ساقی مجلس عام دگرانت بینم

تو چه دانی که شدی یار چه بی باکی چند    /    چه هوس ها که ندارند هوسناکی چند

یار این طایفه ی خانه برانداز مباش   /   از تو حیف است به این طایفه دمساز مباش

می شوی شهره به این فرقه هم آواز مباش   /    غافل از لعب حریفان دغاباز مباش

به که مشغول به این شغل نسازی خود را    /    این نه کاری ست مبادا که ببازی خود را

در کمین تو بسی عیب شماران هستند    /    سینه پردرد ز تو کینه گزاران هستند

داغ بر سینه ز تو سینه فگاران هستند   /   غرض این ست که در قصد تو یاران هستند

باش مردانه که ناگاه قفایی نخوری    /    واقف کشی خود باش که پایی نخوری

 گر چه از خاطر وحشی هوس روی تو رفت   /     وز دلش آرزوی قامت دلجوی تو رفت

شد دل آزرده و آزرده دل از کوی تو رفت   /     با دل پر گله از ناخوشی خوی تو رفت

حاش للّه که وفای تو فراموش کند    /   سخن مصلحت آمیز کسان گوش کند